अल खोर, कतार – अन्तिम सीटी मा, मोरक्को कोच वालिद रेग्रागुईले आफ्नो विपरीत नम्बरलाई अँगाले, फ्रान्स बोस डिडियर डेसचेम्प्स, जसले भर्खरै मार्गदर्शन गरेका थिए Les Bleus लगातार दोस्रो पटक विश्वकपको फाइनलमा पुगेको छ । रेग्रागुईले बुधवार पछि चोट लागेका र खर्च गरिएका खेलाडीहरूको समूह भेला गरे २-० ले पराजित भएको छ पिचको बीचमा एक हडलमा र, छोटो भाषण पछि, उनीहरूलाई एउटा गोलको पछाडि खडा भएको दिशातर्फ डोऱ्याइयो, अत्यधिक मोरक्को-समर्थन गर्ने जर्सी र झण्डाहरूले रगतले रातो बनाइयो — तर आवश्यक छैन कि मोरक्कन — भीड।
लगभग एकको रूपमा, तिनीहरूले प्रार्थनामा पिचमा झुके, र त्यसपछि आफ्ना समर्थकहरूलाई धन्यवाद दिए। गम्भिर लाग्यो । यो वास्तविक लाग्यो। र भीडले स्वीकृतिमा बलियो गर्ज्यो। गालाको “फ्रीड फ्रि डिजायर” लाई ब्लास्ट गर्ने र ग्लोरिया गेनोरको “आई विल सर्वाइभ” को भयानक संस्करणमा लुकाउने स्टेडियम डीजेको खराब सल्लाहले पनि पल बिगार्न सक्दैन।
– विश्वकप २०२२: समाचार र सुविधाहरू | कोष्ठक | तालिका
तपाइँ सोच्न सक्नुहुन्छ कि विश्वकपमा उनीहरूको दौड समाप्त भयो। प्राविधिक रूपमा, तपाईं सही हुनुहुनेछ — यद्यपि तिनीहरू तेस्रो-स्थानको सान्त्वना खेल विरुद्ध खेल्छन् क्रोएसिया शनिबार। भावनात्मक रूपमा, तपाईं गलत हुनुहुनेछ। किनभने भावना यहाँ समाप्त हुँदैन। यो धेरै शुरुवात जस्तै लाग्यो। र यो मोरक्कोको बारेमा मात्र होइन, यो विश्व व्यवस्थाको सुरुवातको बारेमा हो। वा हुनसक्छ केवल आशा, भावना, कि बारहमासी नीलो रगत जसले लगभग एक शताब्दीदेखि खेललाई आधिपत्य बनाएको छ अरू कसैको लागि ठाउँ छोड्न सक्छ।
यो एक अन्डरडग कथा भन्दा बढि थियो, मनपर्नेहरू विरुद्ध तटस्थहरू मात्र होइन, तिनीहरू फ्रान्स होस्, पोर्चुगल वा स्पेन। यो उनको पछि बाँकी विश्व एकजुट थियो। मोरक्को पहिलो अफ्रिकी टोली, पहिलो अरब टोली र मुख्य मुस्लिम राष्ट्रबाट दोस्रो टोली बन्यो (पछि टर्की 2002) विश्वकपको सेमिफाइनलमा पुग्न।
लगभग 160 वर्ष पहिले बेलायतमा आविष्कार गरिएको र संसारको हरेक कुनामा निर्यात गरिएको खेल, कम्तिमा सबै भन्दा ठूलो मञ्चमा, मुट्ठीभर राष्ट्रहरूको प्रभुत्व रहेको छ। दुई महादेशका आठ देशले मात्रै विश्वकप जितेका छन् र यो पटक परिवर्तन हुने छैन, फ्रान्स र अर्जेन्टिना आइतबारको फाइनलमा। तर त्यो आधिपत्य मेटिने क्रममा छ ।
यस विश्वकपको २२ संस्करणमा सेमिफाइनलमा पुग्ने ८८ टोलीमध्ये तीनजना मात्र युरोप वा दक्षिण अमेरिका बाहिरका थिए। एउटा थियो संयुक्त राज्य अमेरिका (हो, साँच्चै), सन् १९३० मा उरुग्वेमा भएको उद्घाटन विश्वकपमा। अर्को थियो दक्षिण कोरिया 2002 मा, जहाँ तिनीहरूले सह-होस्टको रूपमा सेवा गरे जापान।
र अब त्यहाँ मोरक्को छ। टूर्नामेंटको क्रममा तिनीहरूले एक क्षेत्रको जुनूनलाई प्रज्वलित गरे – धेरै क्षेत्रहरू, वास्तवमा, तिनीहरूको अरब-अफ्रिकी-मुस्लिम पहिचानको कार्य — र तिनीहरूले यो सम्भव सबै भन्दा सीधा र इमानदार तरिकामा गरे: राम्रो फुटबल खेलेर। , प्राय: मिल्दोजुल्दो अवस्थाहरूमा, प्रायः चोटपटकको बोझले, सधैं जोशका साथ।
रेग्रागुईलाई कुन बटनहरू थिच्ने थाहा थियो। उनले सेन्टर ब्याकको नाम राखे Nayef Aguerd FIFA लाई पेश गरिएको सुरुवाती लाइनअपमा, उसले पिच लिन सक्ने कुनै उपाय छैन भन्ने थाहा पाएको थियो, केवल किकअफ भन्दा पहिले उसलाई परिवर्तन गर्न। समूह चरणमा मोरक्कोका उत्कृष्ट डिफेन्डर अगुएर्ड स्पेनविरुद्धको जितमा घाइते भएका थिए, तर यो प्रतीकात्मक इशारा जस्तो लाग्यो। Aguerd को रक्षात्मक साझेदार, रोमेन साइसपनि घाइते भए तर उसले दाँत किट्यो, सुरु गर्यो र 20 मिनेटको लागि खेल्यो जुन विलिस रीडको पौराणिक उपस्थितिलाई फुटबलको जवाफ जस्तो लाग्यो। न्यूयोर्क निक्स मा 1970 NBA फाइनलको खेल 7।
रेग्रागुईको खेलाडीहरूको समूहबाट सबैभन्दा बढी निचोडमा निपुणता उनीहरूको दौडको लागि महत्वपूर्ण थियो। उसले प्रतीकहरू (माथि उल्लेख गरिएझैं), मनोविज्ञान (खेलाडीका पत्नी र प्रेमिकालाई मात्र होइन, उनीहरूका आमा र बुबाहरूलाई पनि क्याम्पमा निमन्त्रणा गर्ने) र धेरै रणनीतिक नाउसको साथ गरे।
मोरक्कोको मध्यम-ब्लक रक्षात्मक तीव्रता र प्रतिआक्रमण गर्ने क्षमता – कच्चा गतिमा मात्र होइन, तर पासिंग र सटीकताका साथ – उनीहरूलाई थप प्रतिभाशाली पक्षहरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्न अनुमति दियो। तिनीहरूको रक्षात्मक बल र केही अभूतपूर्व व्यक्तिगत प्रदर्शन – गोलकिपर यासिन बोनुSaiss, फुलब्याक अचराफ हाकिमी र मिडफिल्ड जोडी सोफयान अम्राबत र अज्जेदिन ओनाही सबै टिम-अफ-द-टूर्नामेंट दावेदारहरू हुन् — उनीहरूलाई लाइनमा धकेलियो।
मोरक्कन डायस्पोराबाट धेरै बनाइएको छ र कसरी रेग्रागुईको 26-सदस्य टोलीका 14 जना देश बाहिर जन्मिए र विदेशमा उनीहरूको फुटबल शिक्षा प्राप्त गरे: बेल्जियम र नेदरल्याण्डमा चार-चार, स्पेन र फ्रान्समा दुई-दुई, क्यानडामा एक र एक। इटाली। त्यो कथाको अंश हो र फुटबलको वास्तविकता र प्रवासको आधुनिक-दिनको ढाँचाको अंश हो। तर यो त्यस्तो होइन कि मोरक्कोले दोहोरो राष्ट्रियता खेलाडीहरूको समूहलाई मात्र चेरी-छनोट गर्यो। आफ्नो वंश र संस्कृति संगको सम्बन्ध बलियो छ। र राष्ट्रिय पक्षमा उनीहरूको आरोहण दुर्घटना थिएन।
2009 मा, मोरक्कन FA ले मोहम्मद VI फुटबल एकेडेमी खोल्यो, फ्रान्सको क्लेयरफन्टेनको आफ्नै संस्करण वा इङ्गल्याण्डको सेन्ट जर्ज पार्क, अर्थात्, घरेलु रूपमा फुटबलरहरूको अर्को पुस्ताको विकास गर्न अत्याधुनिक राष्ट्रिय प्रशिक्षण केन्द्र र, साथै, सुविधाहरू प्रदर्शन गर्ने तरिका जुन धनी फुटबल राष्ट्रहरूमा कुनै पनि हिसाबले कम थिएन। प्रभाव दोहोरो थियो। यसले मोरक्कन वंशका प्रतिभाशाली खेलाडीहरूलाई आफ्ना आमाबाबु र हजुरबा हजुरआमाको देश छनौट गर्न प्रलोभित गर्यो। र यसले आन्तरिक रूपमा खेलमा थप लगानीलाई प्रोत्साहित गर्यो।
मोरक्कोले सबैभन्दा भर्खरको अफ्रिकन नेसन्स च्याम्पियनसिप जित्यो – अफ्रिकामा खेल्ने फुटबलरहरूका लागि आरक्षित महाद्वीपीय प्रतियोगिता, अधिक प्रख्यात अफ्रिका कप अफ नेसन्स प्रतियोगिता भन्दा फरक छ जसमा अधिकांश खेलाडीहरूले विदेशमा आफ्नो व्यापार गर्छन्। थप रूपमा, मोरक्कन क्लबहरू अफ्रिकाको CAF च्याम्पियन्स लिग (अल वायदाद) र दोस्रो स्तरीय CAF कन्फेडेरेसन कप (RS Berkane)। अर्को शब्दमा, यो सफलता बालुवामा बनाइएको होइन। बीउ रोपिएको छ। बाटोहरु कोरिएका छन् । युरोप र दक्षिण अमेरिकामा ऐतिहासिक विरासत र ज्ञान हुन सक्छ, तर यो खाडल साँघुरो हुँदै गएको छ।
“तपाई चमत्कार संग विश्वकप जित्न सक्नुहुन्न,” रेग्रागुईले बुधबारको खेल पछि भने। “तपाईंले कडा परिश्रम मार्फत यो गर्न आवश्यक छ र हामी के गर्न गइरहेका छौं। हामी काम गरिरहने छौं।”
सायद यो अझै एक खाम छ। हुनसक्छ विश्वकप आगामी केही दशकसम्म आठ सदस्यको विजेताको सर्कल रहनेछ। हुनसक्छ, अफ्रिकी टोलीले 2000 सम्ममा विश्वकप जित्नेछ भन्ने पेलेको बारम्बार खिल्ली उडाउने भविष्यवाणी जस्तै, यो कल्पना र मूर्खताको उडानको बीचमा चाहनापूर्ण सोच मात्र हो।
तर त्यो सपना विगत केही सातादेखि वास्तविकतामा परिणत भएको छ । सम्भावनाको धेरै विचार मूर्त भयो। र यसले सुझाव दिन्छ कि पाङ्ग्राहरू गतिमा छन्। उनीहरुले निर्माण गरिरहेका छन् । र यो आउनेछ।